Afronding.
Het is een hele tijd geleden dat ik nog bezig was met mijn bloggen. Er is veel gebeurd de laatste 3 jaar.
Sommigen zagen dit al eerder aankomen, voor anderen komt dit als een donderslag bij heldere hemel…
Sinds augustus vorig jaar ben ik effectief bezig met het voorbereiden van mijn euthanasie.
Al jàren weet ik dat ik dit ooit zal doen. Al heel lang weet ik dat ik er op een bepaald moment zélf wil uitstappen omdat het ééns écht genoeg zal zijn.
Genoeg van het “klooien” met en aan mijn lijfje… en vooral tot dan willen kunnen genieten van wat ik wél nog kan en heb…
Dokters ‘voorspelden’ dat ik geen 6 jaar zou worden; 30 december werd ik 60.
Mijn leven bestond uit vallen en opstaan… letterlijk en figuurlijk… Hoeveel blauwe knieën ik heb gehad, builen en blutsen, ik ben halverwege de tel al lang kwijt geraakt. Temeer omdat ik er meestal wel mee kon lachen en was meestal vooral mijn ego “getutst”
Maar ook qua operaties kan ik wel wat optellen…
Mijn scoliose-operatie toen ik 13 was, was de meest pijnlijke en ingrijpende voor mij en mijn omgeving. Zeker voor mijn ouders. Zij konden niet weten wat er toen op hun op af kwam.
Twee kaakoperaties verder was ik klaar om met (toen) de man van mijn leven te trouwen, maar kreeg 2 jaar later een eerste zware opdoffer.
Door een zware longontsteking raakte ik in een coma, raakte erdoor maar was toen bloed, zweet en tranen laten…
Op mijn dertigste wisten ik en de dokters nog altijd niet aan welke aandoening ik leed. Viavia kwam ik in het UCL Woluwe terecht waar als eerste een slaapstudie werd gedaan en waar bleek dat ik amper adem in ontspannen toestand.
Mijn “Nemaline Myopathie” maakte dat ik vanaf dan met beademing moest slapen. Lang had ik hierbij een haat/liefdeverhouding. Een zegen als ik ziek was of oververmoeid, of de pest als ik ergens onverwacht wilde blijven slapen. Dat was dus géén optie!
Mijne ‘slurf’ (BiPap / Beademingstoestel) heeft mijn leven daar écht wel gered en zelfs zodanig dat ik 2 jaar later een kerngezonde zoon op de wereld kon zetten. Weliswaar niet zonder zware risico’s maar ik zou ‘Nadine’ niet zijn als alles vlotjes zou gaan.
Jammer genoeg kwam er in 2004 een einde aan ons ‘droomhuwelijk’. Zoals in vele relaties kwam er bij ons ook de sleur bij en hebben we beiden domme dingen gedaan. Noem het “het leven” … en ik heb serieus moeten krabbelen om weer recht te komen.
Wij waren een geoliede machine, en na dik 16 jaar lief en leed gedeeld te hebben was alles opnieuw opstarten met een kind van nog geen 7 jaar. Dat was lastig.
Niks gebeurt echter zomaar en gelukkig had ik toen Nema (nu Spierziekten Vlaanderen) waar ik mijn ei helemaal in kwijt kon!
25 jaar heb ik mij met hart en ziel ingezet voor deze vereniging en heb ik er vriendschappen voor het leven aan over gehouden! Zij waren -naast de opvoeding van mijne Zoneman- mijn levensinvulling.
Tot dan kabbelde mijn leventje rustig verder. Sinds 2016 ben ik écht beginnen solo-reizen en dit was een openbaring!
Niet afhankelijk zijn, gewoon mijn eigen ding doen waar een wanneer ik wou… zalig…
Na wat ‘voelen’ op allerlei plaatsen ben ik met een tussenstop bij Jeanine en Dirk in La Tejita in Los Cristianos beland.
Dankzij Jeanette en Annelies vond ik mijn vaste overwinterplek voor 5 maanden en dat verschillende jaren!
“Thuiskomen” was in La Tejita, maar de praktische kant noopte me om naar Los Cristianos te gaan en wat heb ik daar ook graag gewoond!
Alles vlakbij de hand, terrasjes, supermarkt, bushalte waarvan ik kon vertrekken naar waar ik maar wou, zo’n ongelooflijke luxe…
Ik voelde me daar zóveel beter in mijn vel. Het warme en droge klimaat was een zegen voor mijn pijnlijke lijfje.
’s Morgens opstaan, koffietje gaan drinken (al dan niet met een toast tonijn) bij Leo’s, de babbeltjes met buren in de blok…
Ik kan met geen pen beschrijven hoezeer ik genoten heb van alles en iedereen!
Maar dan, einde 2021, een ellendige verkoudheid op Tenerife werd een RSV met 3 weken ziekenhuisopname in Candelaria.
Opnieuw, niks gebeurt zomaar. Ik leerde daar Monica kennen en dankzij haar kon ik wél communiceren met dokters en verpleging want Engels kennen ze daar in de ziekenhuizen niet en mijn Spaans is hopeloos…
Een dik jaar later -ik was nog niet helemaal hersteld van het virus- kwamen nierstenen de boel letterlijk en figuurlijk verzieken.
Voor mij mocht het dat jaar in oktober voor mij stoppen. Het was voor mij genoeg met afzien, met knoeien met medicatie, en alles wat erbij kwam.
Maar ik heb dan gekozen voor Bert en mijn relatie. Ik gaf hem en ons een kans, goed wetend dat dit mijn lààtste ingreep zou zijn!
Had ik dat moment geweten wat er nog zou volgen… zucht…
In april vorig jaar volgde dan tóch een operatie. Onder een zeer riskante narcose werden de grootste nierstenen verwijderd.
Hierna volgde een lange en zware revalidatie in Der Duinen in Nieuwpoort.
En zo wist ik zéker… 6 augustus vorig jaar…
Ik ga mijn laatste winter in. Ik ben redelijk hersteld intussen, maar wil nooit meer zó afzien als vorig jaar. Het is genoeg geweest en ik stop er mee op 18 oktober 2025.
Ik wil vooral! kunnen genieten van mijn leven zoals het NU nog is. Niét nog méér achteruit gaan, dit is mijn grens.
In oktober vorig jaar mijn euthanasie-traject gestart.
Eerst een aantal maanden met gesprekken met mijn huisarts. Doordat hij niet achter mijn beslissing stond, heeft dit deel langer geduurd dan nodig was, maar ik begreep ook zijn gevoel als mens én dokter.
Half juni had ik dan eindelijk een eerste gesprek met een Leifarts, met wie het vanaf het eerste moment klikt!
Eindelijk iemand die mij ‘hoort’ en me begrijpt.
In augustus kwam de tweede Leifarts, en -in mijn geval- de neuroloog wordt nog verwacht.
Dit is absoluut geen gemakkelijke beslissing, ook al weet ik al zo lang dat ik hiervoor zal kiezen.
Mijne Zoneman, mijn partner, mijn (harts-)vrienden, familie, … Iedereen bewust ‘pijn doen’ met mijn beslissing, het is met momenten hartverscheurend.
Maar de reactie die ik van iedereen krijg zijn zo mooi, zo warm, zo vol begrip en respect.
Meerderen hebben me verbaasd met de woorden. ‘We zagen het aankomen, maar niet nu al. En blijkbaar heb ik de voorbije 2 jaar, al méér hardop gezegd dan ik zelf besef.
Echt heel bewust afscheid nemen van Tenerife was heel hard.
Bewust afscheid nemen van plaatsen, mensen, ‘mijn’ terrasjes waar ik koffietjes en zoveel lekkers dronk en at. ‘k Heb meerdere keren tranen gelaten.
Mijn laatste vlucht naar huis… een laatste blik op La Tejita…
Van alles dat ik deed… of niet deed…
Ik heb nérgens spijt van.
Als er iéts is dat ik jammer vind… Is het wel dat ik niet eerder aan mijn bloggen begonnen ben. Dààrmee maakte ik verschil. Mijn toegankelijkheids-toestanden hebben me op plaatsen gebracht waar ik echt wel ‘stenen heb verlegd’.
Maar ook hier… àlles heeft zijn redenen!
Ik hoop van harte dat anderen in mijn voetsporen treden!
Nu ben ik aan mijn ‘laatste periode’ bezig in Hasselt.
Mijn plan om in alle rust en (vooral) comfort op een palliatieve dienst kan niet doorgaan; de wachtlijsten zijn eindeloos en mijn situatie is “niet dringend” genoeg.
Maar ik heb intussen een “plekje” kunnen reserveren bij het Clarenhof in Hasselt, een “beter” woonzorgcentrum.
Euthanasie kan ook heel “mooi” zijn en zo voelt het ook écht voor mij.
Voor mezelf zie ik het als een kadootje dat ik krijg en geef. Ik krijg en geef mensen de kans om écht héél bewust afscheid te nemen.
Hoe mooi kan iets zijn…
Ik heb absoluut grààg geleefd!
En wil zó ook eindigen… op mijn eigenzinnige en soms koppige manier…
Ik heb geleefd om lief te hebben…
van zoveel mensen…
en van zoveel dingen en plaatsen…
En… als…
je ergens een “sjieke salonkat” ziet liggen of wandelen in de zon…
Denk aan mij…
Aan al degenen die deze dag (18 oktober) verjaren…
Drink er ene (of meer) op mij en geniet er nog méér van het leven dan je al doet!
Er zal een afscheidsviering zijn op 18 oktober 2025 in zaal Krekelhof in Hasselt van 14u tot 17u. Omdat ik zoveel had aan de babbels en steun van Min Symoens, wil ik graag giften aan Huis van de Mens laten overmaken.
Mijn ‘afscheid’ is ook een open brief om euthanasie bespreekbaar te maken. Heel veel mensen zijn in hun hoofd bezig met de dood en alles erom heen. Maar weinigen maken om zovele redenen (nog) niet écht werk van.
Doe dit… voor het te laat is…
Meer info via Leif.
Praktisch:
Wie nog een koffietje (of iets anders lekkers) wil komen drinken/knabbelen kan dit vanaf 22 september in het Clarenhof, wel na een berichtje als je zéker wil zijn dat je me vindt …
Vrijdagavond 17 oktober zal er in beperkte kring een laatste samenzijn georganiseerd worden.
Zaterdag wordt een afscheidsviering gehouden van 14u tot 17u, geleid door Min Symoens.
Mijn assen worden later op Tenerife uitgestrooid.
