Corona … En nu?

Toen ik half januari naar Tenerife vloog was er -behalve in China- nog geen sprake van corona in mijn nabijheid. Geen seconde heb ik dit onderschat of geminimaliseerd. Met mijn 20% longinhoud weet ik écht wel wat het is om zó ziek te zijn. Maar ik geef eerlijk toe dat het wekenlang de ‘ver-van-mijn-bed-show’ is geweest.

Eerst Italië.

Tot ik dan via social media en op tv zag hoe het er in Italië aan toe ging. Dat was voor mij de eye opener …

Dan toch ook Spanje.

Op Tenerife begonnen dan ook berichten binnen te komen vanuit Spanje en zo kwam het ook voor mij korter bij. De datum dat ik zou terug vliegen naderde en ik zat met een enorm dilemma.

Mentaal was ik klaar om naar huis te vliegen. Ik had mijn portie zonne-vitaminen na bijna drie maanden wel gehad. Het thuisfront, waarmee ik online en via telefoon wel contact had, begon ik toch wel te missen.
Ik wilde mijn zoon terug knuffelen en met vrienden en vriendinnen terug fysiek kunnen afspreken.

Dilemma.

Maar hoe dichter mijn vertrekdatum kwam, hoe slechter het ging in Vlaanderen betreffende de coronacrisis. Het ging me dan ook vooral om de zeer strenge maatregels die er hier op Tenerife genomen werden. Terwijl er bij ons naar mijn gevoel maar halfslachtige beslissingen kwamen.

Mijn dilemma was dan ook écht groot. Wilde ik naar huis? Ja! Maar wilde ik me in een ‘nest van virussen’ op de luchthaven, in het vliegtuig en thuis begeven? Nee! Als ik – bij wijze van spreken – kon kiezen om dan tóch ziek te worden. Waar? In mijn land waar mijn (zeer zeldzame) aandoening bekend is, of in een ziekenhuis hier in – op dat vlak – voor mij vreemd land?

Na twee dagen en nachten bijna tegen de muren oplopen van het ‘gepingpong in mijn hoofd’ besloot ik om op het eiland te blijven. Ook al wist ik dat het nu voor een extra lange periode zou kunnen zijn, mijn gezondheid was het allerbelangrijkst!

Terug rust.

Intussen zijn we enkele dagen verder en heb ik mijn rust weer gevonden. Het gevoel blijft dubbel; vakantie was dit voor mij sowieso al niet maar ‘overwinteren’.
Echter.
Een afgesloten zwembad op het terrein, je enkel op straat mogen bewegen om noodzakelijke redenen en alleen maar mensen zien vertrekken hier … Het geeft geen aangenaam gevoel al begrijp ik deze maatregels zéér goed en sta ik er volledig achter!

Anderzijds.
Ondanks de bewolkte laatste dagen (het weer is solidair met de situatie) voel ik mij hier nog altijd heel goed in mijn vel.
Ik blijf dus nog wel eventjes en maak er samen met vrienden hier het beste van!

Hoop op beterschap.

Mijn hart gaat ook uit naar iedereen die in deze situatie moét buiten komen. Transporteurs, zelfstandigen, horeca, hulpverleners … Ik hoop samen met jullie dat we over niet al te lange tijd kunnen zeggen ‘Oef! Dit was een lastige maar we hebben het gehad!’