Lockdown dag 9 versus ‘huidhonger’.

Ik word wakker met een blah-gevoel …
Aan mijn kleine teen voel ik dat dit een dagje wordt waar het positieve moeilijk te vinden zal zijn.
Terwijl ik me nog eens omdraai en diep onder mijn dekbed wegkruip, vraag ik me af wat er nu juist scheelt.

Het duurt niet lang om erachter te komen dat ik fysiek contact mis. Op dag 9, in een corona-situatie met zeer zware maatregels op Tenerife, begint het me erg zwaar te vallen dat ik geen mensen mag aanraken. Dat ik mensen niet mag laten ‘voelen’ dat ik hun graag zie, of de dingen die ze doen zo apprecieer. Voor een tactiel persoon als ik, is dit lastig.

Het single zijn valt me deze dagen ook erg zwaar, terwijl ik daar normaal overwegend weinig moeite mee heb.
Ik heb dus last van ‘huidhonger’. Ik mis een welgemeende knuffel, even zo eens tegen iemand aankruipen, mezelf even nestelen op iemands schoot …

Wat is ‘huidhonger’? (uit Famme.nl)

Je komt thuis en je krijgt een kus van je partner. Zodra je de woonkamer binnenloopt rennen de kids op je af en krijg je een stevige knuffel van ze. Je geeft ze een aai over hun bol of houdt hun hand vast. ‘s Avonds op de bank en in bed lig je nog lekker in de armen van je partner. Het zijn allemaal kleine aanrakingen op een dag waar je misschien niet eens meer bij stilstaat. Maar voor iemand die last heeft van huidhonger, is er een gebrek aan al deze aanrakingen. Het gebrek kan zelfs zo aanwezig zijn dat degene bij een lichte aanraking een soort schok voelt. En er een gevoel van gemis ontstaat, omdat ze wel graag aangeraakt willen worden.

Dit valt momenteel ook niet op te lossen of in te vullen. Al moet ik toegeven dat lieve berichtjes echt ook wel deugd doen. En dus maak ik nu volop plannen om heel veel ‘knuffel-achterstand’ in te halen en ‘huidhonger’ te stillen!