Omdat Carine’s verjaardag eraan komt hadden we wel wat te bespreken. En hoe doe je dat beter dan op een leuk terras in de zon op een aangename lentedag! 😀
Genieten van het leven!
Ik ken Carine al enkele jaren door mijn werk, zij is mama van Jordi en Joshi. Joshi heeft de spieraandoening van Duchenne en is elektrische rolstoel-afhankelijk. Zij reizen zoveel ze kunnen en naar overal mogelijke plaatsen.
Monique is Carine’s zus en iemand die ook erg graag van alle geneugten van het leven geniet 😉 .
Met hun op stap gaan is altijd wel plezier hebben!
Het was erg druk in het stadscentrum, en de terrasjes zaten ook wel vol maar met een beetje stoelen schuiven konden we toch een plaatsje bemachtigen in de Gastrobar ’t Genoegen. Ik was hier al enkele keren en als je voor lekkere bubbels wil gaan is dit ‘the place to be’!
Wat zouden we drinken … Gingen we eens gek doen? Veuve Clicquot? Waarom ook niet! We leven maar één keer ! 😉
Voor mij was dit nieuw, en oh zo lekker! Een eerste glaasje ging zéér vlotjes binnen en na (geen lang) overleg bestelden we een tweede, maar nu wel met een hapje erbij want ik voelde dit erg snel naar mijn hoofd stijgen J. De ober raadde ons de huisgemaakte kipkrokantjes aan en zelf kozen we ook nog voor Ibericohamkroketjes. Hmmm … heerlijk!
Home made chicken crisps 
Iberico ham croquettes
Van daaruit zijn we een tweetal uur later naar mijn favoriete plaats om te eten gewandeld, de Walputsteeg. Je kan hier erg lekker eten in een heel mooi kader, overdekt en toch heb je hier een gevoel van ‘buiten zitten’ door de open doorgang.
Eerst drinken, dan eten …
De drank daar werd voor mij eentje zonder alcohol, ik moest nl nog auto rijden en mijn alcohol-level was eventjes genoeg aangevuld J. Mijn spaghetti met wok, kip en fijne groentjes was ook weer heel lekker maar hoe langer de avond vorderde hoe meer mijn linkervoet begon pijn te doen. Raar want ik had bij mijn weten niks verkeerd gedaan?
Een ‘pootje’ … Huh?
Tegen dat we afgerekend hadden en naar de auto gewandeld werd het enkel maar erger en toen ik uit mijn rolstoel wilde stappen om in de auto te stappen kon ik amper staan op mijn toen erg pijnlijke voet. Wat was dit?
Met hulp van de meisjes lukte dit dan toch en ook even later uit de auto en bij mij binnen. Ik begreep er niks van, ik voelde enkel dat de pijn toenam zonder dat ik iets deed.
Een beetje ‘Googlen’ leerde me dat ik een aanval van ‘jicht’ had. In de volksmond wordt dit ook wel een ‘dronkemans pootje’ genoemd. Duhhh … na twee glaasjes champagne?
Volgens mij was deze champagne te duur voor mijn lijfje maar dit zal mij zeker niet weerhouden om hem nog te drinken! 😀
Zalige vriendinnen …
En dan het toppunt … Er werd niet gebabbeld over het verjaardagsweekend … dus we moeten terug gaan terrassen! 😀