Naturisme en ‘rollers’.

In mijn ‘vorig leven’ (lees: tijdens mijn huwelijk) gingen we geregeld naar een naaktstrand. We hadden plannen om ons in te schrijven indertijd bij naturistenvereniging Athena omdat je dit niet zomaar overal kan doen. 
Onze toekomst draaide echter anders uit en de inschrijving kwam er niet.

Naturisme is volgens de ‘Internationale Naturistenfederatie‘ een manier om in harmonie met de natuur te leven, door samen naakt te zijn, gekenmerkt door zelfrespect, respect voor anderen en hun opvattingen en respect voor het milieu. (Bron: Wikipedia)

Voor mij is naturisme een manier van leven maar het duurde even eer ik het écht in het openbaar durfde, en zeker met mijn rolstoel.  Maar het begon met een bezoek aan een sauna zonder badkledij.  De eerste keer was zeer onwennig, zoals voor de meesten.  Ik vind mezelf niet lelijk maar ik heb absoluut niet ‘het perfecte model’, door onder andere littekens her en der.  Als je dan binnenkomt en je ziet als eerste een mooie vrouw met lange blonde haren en met -in mijn ogen- een lijf om ‘U’ tegen te zeggen … Dat ‘prikt’ aardig!

Maar de schroom ging vlug voorbij en eens over die spreekwoordelijke drempel voelde ik mij helemaal in mijn element.  De vrijheid om geen spannend badpak of bikini aan te hebben in het water en in de saunavoorzieningen was heerlijk!

Vanaf daar ging het makkelijker, ook op plaatsen in de natuur.  

Iedereen heeft wel iéts waar hij of zij onzeker over is. Bloot is iedereen gelijk en maakt het ook echt niks uit. Ik ondervond ook dat naturisten onder elkaar veel respectvoller met elkaar omgaan. Waarden en normen die in het alledaagse leven niet meer vanzelfsprekend zijn, gelden hier wél nog.

De eerste openbare plaats was het naaktstrand in Bredene.  Heerlijk bloot in de zon liggen aan zee, in alle rust dacht ik.  Nergens heb ik me echter zo ‘bekeken’ en ‘zo allemaal op een hoopje’ gevoeld als daar.  
Een volgende plek was het E3-strand in Eersel, nu het Duynenwater.  Dit voelde wel ok maar was niet echt dat wat ik zocht.  Het E3-strand was indertijd een zwemvijver met een recreatiegebied en waar een stuk werd voorbehouden voor naaktrecreatie.  Ik miste daar het gevoel van ‘wijde vrijheid’.

In Domburg in Nederland vond ik wél helemaal mijn ding! Een zalig rustig en proper zandstrand, het geluid van de zee, meeuwen … Ik vond het heerlijk om de zon en de wind over mijn hele lijf te voelen. Het gaf mij een ongelooflijk gevoel van vrijheid en gelijkheid.

Het moeilijke aan naturisme is dat je als roller op weinig plaatsen alléén terecht kan. Met een rolstoel door het zandstrand hobbelen is geen lachertje en ook op andere plaatsen heb je bijna altijd iemand nodig die je met kleine dingen helpt.

En dan moet je ook nog iemand tegenkomen die hier ook voor openstaat! In mijn kringen is dit jammer genoeg voorlopig geen optie, en ik mis het wel. Zeker sinds ik naar La Tejita ga en ik weet dat er vlakbij een naaktstrand is.

• 

De kans bestaat dat ik in de toekomst gebruik zal maken van het aanbod van Jan van Dijk, al zou ik dit liefst doen met een partner.
Hij brengt mensen met een beperking samen met vrijwilligers zodat er toch een naturisten-vakantie mogelijk is. Je vindt meer over hem en zijn werk via zijn blog.

Aan degenen die nog twijfelen: Journalist Wim Denolf van Knack schreef een knap pleidooi voor naturisme dat zeker de moeite is om eens te lezen!

Hoe zit het met jou en naturisme? Durf/doe jij het wel eens? Waarom wel of waarom niet? Ik ben benieuwd naar jullie reacties!