Weer thuis @casa Dreamwheeler Nadine.

14 januari vloog ik naar mijn ’tweede thuis’, Tenerife. De bedoeling was om er twee maanden te ‘overwinteren’, maar corona stak er een virusje voor en het werden er 4.

Toen op Tenerife de zeer strenge lockdown op 15 maart in voege ging, verbleef ik -gelukkig- in La Tejita in een appartement van Mieke en Kenny. In een eerdere blog schreef ik al dat ik hier helemaal mijn ding vond. Dit appartement heeft een ruim terras met in die periode vanaf ongeveer 14u volop zon.

In Spanje en op de Canarische eilanden was het vanaf dag 1 serieus, en was er geen plaats voor halfslachtige regels. Niet wandelen, niet fietsen, met een hond maximum 30 meter van huis wandelen, niet op het strand, enkel in de kortst bijzijnde winkel inkopen doen …

Daardoor heb ik geregeld een siësta gehouden in de loungezetel op het terras, of met een goed boek genoten van de zon. Heerlijk!

Maar hoe goed het in La Tejita ook was … Ik kreeg echt wel een moment van acute heimwee, en de ‘huidhonger’ werd ook erg lastig. Ook al besefte ik goed dat ik aan het laatste ook thuis voorlopig niks kon doen, ik begon mijn eigen bubbel te missen.
En zo heb ik dan tóch de keuze gemaakt om het vliegtuig te nemen dat door de Nederlandse Ambassade in Madrid werd ingelegd om gestrande Belgen en Nederlanders naar huis te brengen.

Het frappante hiervan was dat alles op drie dagen geregeld was! Als je weet dat er bij boeken via TUI bijvoorbeeld tig mails over en weer gaan in verband met assistentie, specificaties van mijn hulpmiddel …
Het kan dus écht sneller!

Op de luchthaven vond ik het akelig kalm. Een mens is het niet gewoon om een bijna lege vertrekhal te zien waarbij enkel de incheckbalie van Transavia open was. De desk voor assistentie was ook niet bemand, maar na een duw op het belletje was er een assistent binnen de vijf minuutjes.
Inchecken ging dus zéér vlot! Met assistentie krijg je sowieso overal voorrang maar als er zo weinig mensen aanwezig zijn, loopt het nog sneller.
Behalve drank uit automaten kon je niks kopen. Shops en resto’s waren gesloten, en dus ook na het inchecken kreeg je een desolaat zicht. Er zat dus niks anders op dan je eigen lunchpakketje te nuttigen met genoeg afstand tussen elke reiziger.

Zowel op de luchthaven als in het vliegtuig was het mondkapje verplicht en ik merkte al heel snel dat mijn stoffen exemplaar erg warm was. Er zaten meer mensen dan ik had verwacht op deze vlucht. Hierdoor was er van echt afstand houden niet veel sprake en hield ik mijn kapje zoveel mogelijk op, net zoals de mensen naast me.

Tijdens de vlucht werd er 1 keer rond gegaan met een aangepaste dranken- en menukaart. Het voordeel van een Nederlandse vliegmaatschappij is dat er vooral Nederlandstaligen aanwezig waren. Hierdoor verliepen babbeltjes héél vlot!
Doordat we wind in de rug hadden verliep de vlucht ook 50 minuten sneller dan gepland, nog een voordeel!

Vanaf Schiphol was het nog ruim 2 uur rijden, met een tussenstop aan een Mc Donalds Drive, om dan ver nà middernacht eindelijk terug in mijn eigen bed te kunnen liggen.

Intussen ben ik een week thuis en het gevoel blijft dubbel. Ik ben héél blij om na zoveel maanden terug in mijn eigen bubbel te zijn. Ontbijten en bijkletsen met mijn zoon voelde zalig. Aan mijn bureau met zicht op mijn tuintje en de mussen en eksters weer bezig zien was echt fijn.

Maar ik werd ook redelijk snel terug met mezelf geconfronteerd. Het klimaat op Tenerife werkt écht in de positieve zin op mijn lijf en geest, waardoor ik me daar veel onafhankelijker voel en vrijer kan bewegen. Het blijft dus een dilemma waar ik het liefst ben …
Nu blijf ik dus nog even in de verplichte quarantaine, maak volop -tijdloze- plannen en bekijk de dingen van dag tot dag.

Niemand heeft een glazen bol … 🙂