In de week van 11 november is het elk jaar opnieuw opvallend hoeveel Engelsen je ziet met een klaproos-speldje op Tenerife.
In Westhaven Bay wordt naar jaarlijkse gewoonte een herdenkingsdienst gehouden voor de gesneuvelde soldaten in de Eerste Wereldoorlog. Deze ceremonie wordt geleid door de Engelse community.
Ik wilde dit al eerder eens live zien, en dit keer zou het ook lukken!
Dit hotel-restaurant vind je op het meest zuidelijke punt van het eiland, in Costa del Silencio, vlak aan de Atlantische Oceaan. Met hun ruime terras, erg lekkere (vooral Vlaamse) keuken en bieren is het hier op en top genieten! Westhaven Bay heeft een lift waarmee je als roller naar beneden kunt, en een toegankelijk toilet. De binnenruimte van het restaurant kan je via een hellend vlak naast het zwembad bereiken.
Om dan nog maar van het uitzicht te zwijgen …
Heerlijk ontbijt!
Elke zondag serveren zij een uitgebreid ontbijt aan de luttele prijs van 8,5€ per persoon, waarvoor je het zelf écht niet kan maken 🙂 .
Ik krijg in principe zo voor 11 uur geen hap door mijn keel, ben geen ontbijter. Maar als het allemaal zo voor mijn neus klaar staat, en ik het maar op mijn bord hoef te leggen, lukt dit aardig wel!
Dus vriendin Monique en ik begonnen zo héél stevig onze ochtend en hebben ons werkelijk ei-vol gegeten en gedronken!
Na ons ontbijt wandelden we onder een stralend blauwe lucht en – op dat moment al – een aardig warm zonnetje naar de plek waar de dienst werd gehouden.
Voor mij valt het telkens opnieuw op hoe gedistingeerd en klassevol Engelsen zich kunnen gedragen, en zéker de oudere garde.
Ik vond het bijvoorbeeld erg knap om een dame op leeftijd te zien, echt met klasse gekleed en zich ook zo gedragend alsof zij uit een hogere rang kwam. Net als de mannen in hun militair kostuum, de ene al meer behangen met medailles dan de andere. Het dwong echt wel respect af vond ik.
De mensen die mij écht kennen, weten dat ik een zwak heb voor doedelzakmuziek …
De ‘Service of Remembrance’.
De dienst startte om 11 uur met een welkomstwoord en het plaatsen van de kransen vooraan. Bij de eerste 2 minuten van de doedelzakmuziek had ik het al ‘vlaggen’. Zoals altijd raakte me dit tot in mijn tenen en kon ik een paar tranen niet bedwingen, maar verder heb ik echt genoten van de hele mooie dienst, zelfs als niet-gelovige.
Ook een mevrouw in het publiek, met een stem als een klok, bezorgde me kippenvel toen ze een hymne mee zong …
Tijdens de dienst moest ik vooral denken aan de situatie nu, door covid-toestanden. De gedachte ‘zoveel dingen herhalen zich’ ging meermaals door mijn hoofd …
Na de dienst werden de kransen onder begeleiding van de doedelzakspeler en het militaire gevolg te water gelaten. Hier kon ik jammer genoeg niet helemaal volgen, want je moest naar beneden via een steile en best gevaarlijke trap.
Monique maakte een filmpje waardoor ik achteraf toch nog kon zien hoe dit verliep.
Achteraf hebben we nog wat fris gedronken om af te koelen. Een dik uur in de volle zon deed een mens aardig opwarmen! Best onder de indruk lieten we even later de oceaan weer achter ons en reden we terug naar Los Cristianos.
Ik sluit deze blog af met een link naar de live uitzending (waarvoor dank aan Nele Messiaen van Westhaven Bay!) en de tekst van een heel mooi liedje dat je kan horen vanaf 17’45”.
Opnieuw kippenvel …
Just another normal day
The sun rose in the sky
Nothing seemed unusual
On the day that I will die.
Breakfast in the mess tent
Bacon, eggs and bread
Just a few more hours
And I’ll be lying dead.
A briefing, then manoeuvres
Tanks roll on dusty track
I didn’t realize at the the time
They’d bring my body back.
The ambush came from nowhere
The bomb, the blast, the roar
Then the tank exploded
My life it was no more.
Someone from the army
Phoned to tell my wife
He was a fine young soldier
He bravely gave his life.
Gave my life! I don’t think so
Life’s not a gift to give
For if my life was in my hands
I would choose to live.
No time to laugh with family
No time to hold my wife
No time to say ‘I love you’
No longer have I life.
I used to bye a poppy
And wear it with great pride
So this year bye one for me
And remember I have died.
Elizabeth Thomas (2009)