Een dag met een zilveren randje …

De vele geluksmomentjes voor mij, zijn voor de meesten een vanzelfsprekendheid …

Geluksmomentje nr. 1

Ik word wakker, kijk naar buiten en zie een stralend blauwe lucht. Op mijn gsm geeft mijn weerapp op dat moment 18° aan. Heerlijk en gelijk heb ik zin en energie om aan mijn dagje met leuke plannen te beginnen!

Geluksmomentje nr. 2

Eerst pleeg ik een telefoontje naar het busstation in Adeje om te checken of de bus van 09.35u toegankelijk zal zijn. De vriendelijke meneer bevestigt in een mix van Spaans en Engels, hij herkent mijn stem intussen en we weten beiden dat het ok is 🙂 .

Andere keren gebeurde het al eens anders … 3 – 4 keer opnieuw bellen en dan 1,5u later eindelijk een ‘ja’ of ‘neen’ hebben …

Na mijn ochtendritueel rol ik eerst naar de supermarkt in het vlakbij gelegen shopping center om een flesje water te kopen. Zoals altijd ben ik veel te vroeg aan de bushalte, maar met 22° en geen zuchtje wind is dit absoluut geen probleem! Ongeveer een half uur geniet ik écht van de warmte en het gefluit van vogels boven mijn hoofd.

Geluksmomentje nr. 3

Ik zie de bus aankomen en steek mijn arm omhoog om aan te geven dat ik mee wil. De buschauffeur knikt als teken dat hij mij gezien heeft en parkeert de bus zodanig dat de oprijplaat op de goeie plek naar buiten komt. Hij stapt uit, komt naar me toe en zegt heel vriendelijk ‘Buenos dias!’
2 minuten later zit ik netjes ‘geparkeerd’ in de bus richting Los Cristianos en heeft de chauffeur mijn kaartje gescand en terug gegeven.

Een andere keer was er een technisch probleem met de oprijplaat, of gebeurde het ook al eens dat de bus tóch niet toegankelijk was en ik een taxi moest nemen …
Ik besef hier ook opnieuw hoe makkelijk en aangenaam het openbaar vervoer hier is. Hier is geen sprake van reserveringsplicht en het personeel helpt hier met een glimlach. In Hasselt heb ik andere ervaringen …

Geluksmomentje nr. 4

Aan de bushalte in Los Cristianos wacht Monique me op. Dit wordt onze eerste kennismaking na elkaar ‘gevonden’ te hebben in de Tenerife-Facebookgroup. Als voormalig reisleidster voor groepen van mensen met een beperking én met een partner met FSHD, weet zij als geen ander waarop te letten bij het rollen/wandelen naar een leuk terrasje op de boulevard.

Onze babbel verloopt zeer vlot. Niet moeilijk, zij is een Nederlandse en laat me nu net met dié mensen een klik hebben … 🙂
De tijd vliegt en en een hele tijd later wandelen we samen terug naar de bushalte.

Geluksmomentje nr. 5

Ik check de bustijd om naar Costa del Silencio te rijden en zie dat ik over een kwartiertje weer kan vertrekken.
Terwijl ik -opnieuw zalig in de zon- zit te wachten, word ik aangesproken door provincie-genoten en blogvolgers 😉 . Zij zoeken info over het reizen met een scootmobiel en ik kan hun verzekeren dat dit écht niet moeilijk is en ook heel veilig kan.

Als ik de bus met nr 467 zie aankomen geef ik terug aan dat ik mee wil. Ook hier kan ik zonder enige moeite in rijden en wordt mijn kaartje gescand.

Geluksmomentje nr. 6

Opnieuw ben ik te vroeg voor mijn volgende afspraak; een overleg met een nieuwe kapster.
Ik beland op een terrasje naast de kapperszaak en zie dan pas dat ik bij een Belgische frituur zit! Yaayyyy! Ik weet zéker dat ik frietjes met een ‘hamburger special met curry ketchup’ zal eten straks! 😀

Bij de kapster laat ik de foto zien van hetgene ik zou willen met mijn haar en volgens haar komt dit wel goed. Op dat moment beslis ik dan ook om mijn haren tòch te làten wassen en föhnen. Mijn haren zelf wassen is voor mij dikwijls een ‘opgave’, en nu ik hier toch ben … Zalig!

Na de kappersbeurt ga ik terug naar het terras voor de frietjes en hamburger en komt vriendin Jeanette ook even een ‘dagje’ zeggen. Ik kreeg van haar nl de tip voor deze kapster en ze is benieuwd naar het resultaat 😉 .

Vanop het terras zie ik dat er ook een schoonheidssalon vlakbij ligt. Ik weet dan al dat ik bij mijn afspraak voor mijn haren, dààr ook enkele behandelingen zal laten doen want ook hier kan ik zonder probleem binnen …

Ik zit hier op een toeristisch eiland en weet dat men hier daarvoor ook alles zo laagdrempelig mogelijk maakt. Maar als het in Vlaanderen al maar half zo toegankelijk was als hier … zucht …

Geluksmomentje nr. 7

Jeanette rolt met me mee naar de bushalte en gaat dan verder om wat inkopen te doen. Ik zie de niet-toegankelijke bus aan de overkant passeren en doe (als Atheïst 🙂 ) een vorm van schietgebedje …

20 minuten later komt ‘mijn’ bus aan en is wél toegankelijk! Oef! Yaay! Hoppa!

Een dik half uur later kom ik terug in mijn verblijf en denk bij mezelf …

Wat een heerlijke dag …

Kortom …

Dit was een dag waarop voor mij weer heel erg duidelijk was waarom ik hier zo graag ben. Als volger kan je het gezeur noemen, of vervelend vinden dat ik dit blijf herhalen, maar voor mij voelt het als een luxe tot en met.
Terwijl dat eigenlijk niet zo zou moeten zijn. Iedereen zou zich zo vrij en onafhankelijk moeten kunnen verplaatsen als elk gezond lopend individu. Zonder zich zorgen te moeten maken over toegankelijkheid, zonder reservaties en gewoon de dingen kunnen doen wanneer je zelf wil.

Maar wie weet … het kan alleen maar beteren … 🙂