Voor mijn job (secretaresse voor een vereniging voor mensen met een spieraandoening) mocht ik met de trein naar Antwerpen Centraal reizen.
Assistentie in Hasselt verliep prima.
De assistentie kon ik zonder probleem telefonisch regelen en stond mij ook op te wachten toen ik aankwam. Het station hier in Hasselt is niet echt toegankelijk, en om van perron te veranderen moet je dan ook een omweg maken om de sporen over te wandelen samen met de assistent. Gelukkig was het een stralende dag en de zon deed deugd!
Met de auto rijd ik ongeveer 3 kwartier, de treinrit duurde bijna 2u. Maar … Ik had geen file, iets dat in ons kleine landje zo stilaan rampzalig wordt en ook geen probleem om een parkeerplaats te zoeken. En nog belangrijker, ik kan dit volledig zelfstandig doen met mijn scootmobieltje.
Het gevoel van onafhankelijkheid blijft toch wel primeren!
Meeting met collega’s.
Ik trof mijn collega’s in Brasserie Royal, een héél mooie zaak die sinds 4 jaar volledig gerenoveerd is en zeer goed te bereiken met een rolstoel. Er is ook een toilet aanwezig, maar voor aangepast sanitair moet je naar beneden met een ruime lift. Geen enkel probleem dus.
Een tweetal uurtjes later waren we klaar en konden we aan onze terugreis beginnen.
Terug naar huis … deel 1.
Ook hier stond de assistent klaar om mij op de trein te helpen. Echter … Er bleek een vertraging te zijn en hij raadde me aan om een andere trein te nemen. Zo kon ik zeker zijn dat ik niet heel erg lang zou moeten wachten.
… deel 2.
Ok, dan naar beneden van perron 6 naar perron 11 met de lift. Collega Carina vertelde nog lachend dat zij het treinreizen zo aangenaam vindt omdat alles zo gemakkelijk verloopt. Binnen onze vereniging is zij ook degene die je altijd graag en correct verder helpt als je info nodig hebt over trein- en busreizen. Zij is echter vrij goed mobiel en heeft dus (gelukkig !) weinig ervaring met toegankelijkheids-obstakels 😉 .
Op perron 11 kon ik me dan via de plateaulift in de wagon installeren.
Alleen … bleek deze trein los te koppelen bij een halte onderweg en bleek ik in de verkeerde wagon te zitten.
Dus werd de plateaulift er weer bij gehaald, werd ik rustig uit de trein geholpen en een beetje verder vooraan terug met de lift omhoog in de juiste wagon. Oef!
Carina was intussen vertrokken met het voornemen om niet meer te vlug ‘victorie te kraaien’ en ik kon eindelijk naar huis vertrekken 🙂 .
Bijna …
Het was echter nog niet gedaan.
In Hasselt aangekomen was de uitgang aan de andere kant en stond de toiletruimte in de weg waardoor ik een veel te kleine draaicirkel had …
Gelukkig ben ik niet zwaar en niet groot en is mijn scootmobieltje ook maar een klein en licht model, waardoor er wel wat gemanoeuvreerd kon worden.
Oef!
Een tiental minuten later kon ik dan toch via de oprijplaat naar beneden en raakte ik zo … eindelijk … thuis … 😉