Dankzij het mooie weer dat we de laatste weken hebben, ‘cross’ ik met mijn scootie en mijn aankoppelfietsje volop rond in de buurt.
Om mooie plaatsen te zien hoef je niet ver te rijden, maar ‘wandelen met de auto’ blijft ook een favoriete bezigheid waarmee we ons bereik uitbreiden.
Ik had al veel gehoord over de Mergellandroute, die niet zover van mijn woonplaats Hasselt ligt. Met als startpunt Maastricht, is het maar drie kwartiertjes rijden om dit toeristisch traject dat door het heuvelachtige Zuid-Limburg slingert, te gaan ‘bewandelen met de auto’!
Onder een helder blauwe lucht met hier en daar schapenwolken, nestelde ik me op de passagiersplek want mijn ‘privé chauffeur’ had er ook helemaal zin in! 😉
De Mergellandroute kan je maar vanuit één richting rijden, en Eijsden werd onze eerste stopplaats niet lang nadat we vertrokken waren. Onze ‘innerlijke mens’ riep al snel om drank en voedsel … 😀
De lucht leek ons nog eventjes te twijfelachtig om op het terras van Brasserie De Grens te gaan zitten, dus gingen we via het hellend vlak naar binnen en gingen aan een tafeltje aan het raam zitten. Als de zon door de woken scheen leek het wel of de verwarming vlak naast me aanstond … Heerlijk!
De menukaart zag er zeer uitnodigend uit, en voor een kleine eter als ik is het telkens opnieuw moeilijk kiezen. Véél zo lekker vinden en weinig opkrijgen is een lastige combinatie!
Bert koos voor het ‘broodje gezond’ en voor mij werd het ‘boerenbrood met huisgemaakte eiersalade’.
Dit was de lekkerste (lauw warme) eiersalade die ik ooit at! Hievoor zou ik zeker terug gaan! 😉
Toen ik naar het toilet vroeg, wist de uitbater me te vertellen dat hij op vraag van zijn kaartersclubje deze ruimte zover mogelijk toegankelijk/aangepast had gemaakt. Hij plaatste beugels aan weerszijden en hield zich voor, met de werken die in de toekomst zullen uitgevoerd worden, de plek in zijn geheel uit te breiden.
Ik zei hem dat ik hoopte dat de sfeer die er nu in de zaak hing, zéker behouden werd. De donkere kleuren en mooie stoffen, het gezellige open haardvuur-hoekje … Echt heel erg cosy allemaal! Ik zag me hier al helemaal zitten tijdens koude winteravonden!
Na nog een lekker koffietje waren we weer gesterkt om onze 110 km verder te gaan ontdekken … 😉
Richting Sint Geertruid, naar Slenaken, en ons zo vergapend aan de machtige vergezichten terwijl we naar Vaals reden.
De prachtige natuur, gezellige dorpjes, typische huisjes … ik had foto’s kunnen blijven maken …
We passeerden ook de luchthaven in Maastricht, waar we toch maar aan voorbij reden …
Vliegen doen we over een aantal maanden! 😉
Een laaste stop maakten we in ’t Lummerleerke (wat een grappige naam 😉 ).
Een heel nieuwe lunchroom in een opkomende woonwijk met ook een winkelcentrum, waar we ons te goed deden aan wat Limburgs lekkers! 😉
Op de terugweg maakten we een ommetje waarbij we de trappen van de Wilhelminaberg passeerden. 248 meter lang en 508 treden telt de trap en bestaat uit 22 delen met daartussenin telkens een plateautje. Bij het zien alleen al ging mijn tong bijna op mijn blote voeten hangen … En dan te denken dat er helden zijn die deze 2 tot 3 keer kunnen doen … Jeetje! 😉
Ook dit werd weer een zeer mooie route, waarbij ik verschillende keren dacht om hier stukken met mijn aankoppelfietsje te doen! Op die manier absorbeer je nog meer de natuur, de geuren van gras en bomen … en koeien uiteraard … 😉
Een aanrader om te doen!
Prachtig gewoon!
Dat was het idd! ?