Het ziekenhuis inrollen, opnieuw.

Het ziekenhuis inrollen, opnieuw.

Ik kreeg van enkele mensen een bezorgd berichtje omdat het ‘zo stil is op mijn blog’.
Uiteraard doet dit deugd en ben ik nu toe aan een beetje ‘uitleg’.

Sinds mijn blog in januari is er eigenlijk nog niet veel verbeterd.
2023 blijkt niet mijn gezondste jaar te zijn, dus – nu in november – kijk ik uit naar 2024 met de hoop op een gezonder nieuw jaar!

Na een hoop gesukkel, ten gevolge van mijn RSV-virus en een hoop antibiotica en andere ‘brol’ in mijn lijf, bleek ik in juli nierstenen te hebben. Hoge koorts (een zeldzaamheid bij mij) deed me op spoed belanden. Blijkbaar zijn nieren een zeer gevoelig orgaan en is wachten hier geen optie!

Na een aantal echo’s en CT-scans bleek dat ik drie dikke stenen en een hoop gruis in mijn linkse nier heb, met een zware ontsteking tot gevolg.

Opnieuw zware antibiotica dus …

Omdat het zéér lastig is om in mijn aders te prikken, werd er al snel besloten om een picc-katheter te steken.
Heel knap dat dit zo kan! Als je alleen voor de AB in het ziekenhuis moet blijven, worden de dagen wel erg lang …

Na een dikke week mocht ik naar huis, nadat de OPAT-thuisverpleging was opgestart die de dagelijkse dosis antibiotica kwam vernieuwen.

Na een tiental dagen werd ik hiervan verlost en bij een na-controle op Urologie werd ik weer als ‘genezen’ verklaard! Yaaay!

Tot een viertal weken geleden …

Opnieuw had ik een dag echt last van mijn linkerflank, een nacht met ‘koude koorts’ waardoor ik toch maar terug naar de spoedafdeling van het Jessa ging.
Na veel gepruts om bloed te kunnen prikken bleek ik een ontstekingswaarde (CRP) van ‘300’ te hebben, waar het normaal iets van een ‘5’ is.
Dus opnieuw prijs, opnieuw een zware nierontsteking, amper 3 maanden later …

Er werd dan dezelfde dag nog beslist om een stent te plaatsen van mijn nier naar mijn blaas. Eén van mijn nierstenen blokkeert namelijk de doorgang van mijn urine naar mijn blaas, waardoor een ontsteking onstaat.
De stenen zouden eigenlijk eruit moeten, maar – waarom ook niet – ik heb het ‘geluk’ om ook nog de bacterie klebsiella pneumonae IN mijn stenen te hebben. Deze bacterie is zo goed als volledig resistent aan AB …
Vergruizen is dus geen optie, ook omdat de stenen te groot zijn en dit dus een werk van lange adem zou zijn.

Een operatie werd overwogen. 14 urologen braken hun hoofd over deze beslissing, die dan op het allerlaatste moment toch werd afgeketst.
Het risico dat ik niet wakker zou worden uit de narcose (ze gaven 20% slaagkans) was voor hun te groot, tenzij ik er zelf écht op stond om deze wél te laten doorgaan.

Gezien mijn negatieve wilsbeschikking (geen reanimatie, geen beademing, enz.) was dit een zeer lastige maar koos ik op dat moment voor de mensen rondom mij. Mijn vriend, mijn zoon, …

En zo werd dan beslist om de stent te laten zitten en over zes maanden te vernieuwen.

Of dit de goede keuze was?
Op dit moment twijfel ik zwaar.

Ik voel de stent zitten, kan me met moeite bukken om iets op te rapen, ik moet allerlei hobbels (met mijn scootie of in de auto) echt vermijden en heb de pijnstillers nu bij de hand. Als ‘anti-pillekes-pakker’ is dit dus een hele lastige, maar ok.

Tijdens mijn opname gingen de jaarlijkse Jeneverfeesten door in Hasselt. In plaats van lekkere bessenjenever kreeg ik mijn dagelijkse portie kalium. Alles behalve lekker zoals je duidelijk kan zien aan mijn ‘groene lach’ … ?

In elk geval … ik geef de stent een kans en we zien wel hoe het loopt.
Duimen jullie een beetje voor mij? ?

PS; Er gebeurden ook leuke dingen afgelopen tijd! Zoals ‘Mijn Verhaal’ in Libelle, checken van nieuwe locaties …
Maar daarover binnenkort wel weer meer!