Naar Pakawi Park als rolstoeler gaan was leuk.
De Spierziekten Vlaanderen vzw, de vereniging waar ik tot eind 2019 als secretaresse 25 jaar dienst deed, organiseerde haar jaarlijkse familiedag in Pakawi Park in Olmen.
Pakawi Park is in familiale handen en niet zo groot.
Zelf ben ik niet echt een dierenpark-liefhebber omdat ik vind dat dieren beter in hun eigen habitat leven, maar ik keek vooral uit naar het weerzien van leden en ex-collega’s.
De zon was alleszins volop van de partij! 32° voor een septemberdag … jeetje! 😁
Bij aankomst werden we ontvangen door Carina. Van haar kregen we een omslagje met drankbonnetjes en aan de inkombalie kregen we een parkplannetje. Tegen 12u werden we verwacht in zaal Yensenka waar we een lunch aangeboden kregen.
Door de warmte wilden Bert en ik echter eerst wat gaan drinken en wandelden we naar het selfservice restaurant Safari. Een ruim en volledig toegankelijk restaurant met een toegankelijk en aangepast toilet.
Op het grote terras was het echter op dat moment erg lawaaierig door (voor ons) veel te luide muziek, dus na ons drankje gingen we snel op wandel! 😀
Omwille van de lunchtijd bleven we in de buurt, en zochten we vooral schaduwplekjes die er in het park wel genoeg zijn door de bomen.
Het viel me redelijk snel op dat de wandelpaadjes niet top zijn voor rollers. Her en der ligt er wat steenpuin en zijn er gaten of hobbels onderweg. Met mijn scootie (met volle bandjes) was het af en toe een beetje manoeuvreren of had ik een handje hulp nodig om een toch wat te hoog drempeltje over te kunnen.
Onze lunch; een tomatensoepje, keuze tussen de oervlaamse gerechten stoofvlees of vol au vent, en als dessert een ijsje was erg lekker! Het was een hele opdracht voor de kelners om meer dan 120 mensen zo snel mogelijk van spijs en drank te voorzien in een volle zaal.
Yensenka was wat gedateerd, maar het was er lekker fris en ook hier was er een (kleiner) toegankelijk toilet.
De korte babbels en weerzien met de leden deden me wel deugd. Ook al stopte ik heel bewust – intussen al bijna 4 jaar geleden – sommige dingen blijf je missen … 😊
Na de lunch hadden we de keuze om met een gids op stap te gaan of op eigen houtje het park te verkennen.
Bert en ik kozen voor het laatste. Met deze hitte wilden we dit echt op ons eigen tempo doen en waar nodig zelf een stop inlassen.
We maakten een korte fotoreeks.
Kijk en geniet mee, vooral van de giraf die wel héél erg kortbij kwam!
Met dank aan Katja voor dit zalige beeld … 😉
Conclusie.
Voor mij persoonlijk is dit park niet ‘wauw’.
Zoals ik eerder al zei, vind ik de paadjes hier en daar echt wel een ‘merde’ en vind ik de muurtjes te hoog om als ‘zitter’ over te kunnen kijken. Een dikke plexiglazen wand zou veel aangenamer zijn omdat je daar door kan kijken.
Mij kwam het heel erg over als ‘wel willen’ maar het (financieel?) niet kunnen …
We hadden alleszins een leuke dag! 😉
.