Mijn aankoppelfietsje! Eindelijk! En dan de stress om ermee te vliegen!

In een eerder blogje had ik het al over mijn aankoppelfietsje, officieel een ‘elektrische handbike’ genoemd. Ik koppel dit aan mijn rolstoel, en kan mezelf hiermee voortbewegen door gas geven en remmen met mijn handen aan het stuur. Leuk! En snel! En vooral, ik kan er langere afstanden mee doen dan met mijn scootmobieltje! 😉

De levertijd van mijn aankoppelfietsje werd verschillende keren door omstandigheden uitgesteld. Iets wat ik erg frustrerend vond, want ik wilde dit uitgebreid testen om al dan niet mee te nemen naar Tenerife. Echter … dingen lopen soms anders, en een weekje voor mijn vertrek had ik hem dan tóch!
Maar dan was er het slechte weer dat me mijn ‘oefenmomenten’ letterlijk en figuurlijk in het water deden rollen, dus dat werd ook al niks.

Mijn vertrekmoment kwam korter en korter en ik moest gaan beslissen. Nam ik hem mee of niet. Mij realiserend dat dit praktisch een heel gedoe ging zijn, zelfs mét assistentie op de luchthaven, én dan ook nog het hele gemail met TUI waarmee ik ging vliegen. Het is elke vlucht opnieuw een hoop mailverkeer om mijn scootmobieltje en mijn BiPAP-apparaten aan te geven, en nu dit er nog eens bij … Ik zag er best een beetje tegenop én de schrik dat er met mijn nagelnieuwe fietsje iets zou misgaan op de luchthaven of in de bagageruimte zat er echt wel in.

Uiteindelijk heb ik dan toch de knoop doorgehakt en beslist dat ik hem zou mee nemen. Als ik érgens oefentijd en de ideale plek zou hebben, zou het wel op Tenerife zijn!
Dus begon het op en af mailen met TUI. Wel 20 mails zijn erover heen gegaan, tig keer heb ik de gegevens van zowel mijn scootmobieltje, mijn BiPAP-apparaten én mijn rolstoel met fietsje doorgegeven. Krankjorum werd ik ervan. Elke nieuwe mail maakte me gewoon nerveuzer.
Verschillende keren heb ik me de vraag gesteld hoe het daar zat met interne communicatie. Een punthoofd kreeg ik er van …

Maar! Dinsdagmorgen was ik vertrekkensklaar na toch wel enkele nachten met ‘hazenslaapjes’ van de ontluikende stress. Dus toch wel ja … 😮
Met de helpende handen van Mario werd eerst alles wat zou kunnen losgaan vastgezet met kabelbinders, en daarna alles dubbel en driedubbel ingepakt met noppenfolie en tape! Hier kon moeilijk iets mee gebeuren, maar opnieuw … héél gerust was ik niet …

De taxi was netjes op tijd, en mijn hele hebben en houden – en ikzelf op mijn scootmobieltje uiteraard – werden vlotjes ingeladen en we raakten in Zaventem zonder file! Oef! Al één grote zorg minder!
In de luchthaven zette mijn chauffeur/aka assistent alle koffers op een bagagedrager en duwde hij met één hand mijn rolstoel en met zijn andere zonder veel moeite de kar met de koffers. So far so good!
Eens aan het assistentiepunt aangekomen vertrok hij weer voor zijn volgende rit en dan was het helemaal aan mij.

De bediende van de assistentiebalie kwam heel snel bij mij en vroeg of het oké was om mijn rolstoel met fietsje al aan DHL mee te geven? Ik vertelde hem dat ik best een beetje nerveus was, dat dit een nagelnieuw fietsje was en dus zo hoopte dat ze er voorzichtig mee zouden zijn. Ik denk dat mijn schrik van mijn gezicht te lezen was want hij reageerde superlief en zei dat hij de boodschap zéker zou doorgeven!
Vanaf dan heb ik het los gelaten, nu was het niet meer in mijn handen …

‘k Heb mezelf dan afgeleid met een koffietje en even rondneuzen in de taxfree-shops. Toen ik hoorde dat we met de Dreamliner zouden vliegen, stelde me dit – raar maar waar – op één of andere manier ook redelijk gerust.

4 uur en 20 minuten later landden we op Tenerife Zuid. Er waren best veel mensen op deze vlucht die assistentie nodig hadden, wat maakte dat het wel wat duurde eer we aan de bagageband waren en ik mijn teergeliefde rolstoel met fietsje terug zag! In dezelfde staat als ik hem afgegeven had in Zaventem aan DHL!
Ohhhh … ik was zoooo blij! Zo opgelucht!

Mijn gestress, slecht slapen en alles erom heen was dus voor niks nodig geweest .. Uit pure blijdschap heb ik onmiddellijk naar mijn ‘sisterhood’ gebeld en wel 10 x gezegd hoe blij ik was!
Echt … eens een emo-kip altijd een emo-kip … 😉

Nu kan ik dus volop oefenen …
Aankoppelen:
1. oranje schroef losdraaien
2. stuur naar stand 2 zetten
3. oranje schroef vastzetten
Afkoppelen:
1. oranje schroef losdraaien
2. stuur + rode klepje losklikken
3. oranje schroef weer vastzetten.

Gaat nog wat worden … Maar zoals ze zeggen: oefening baart kunst! Enneuh … Tenerife … hou je vast! 😉

Voor meer info ivm een aankoppelfietsje, contacteer Jimmy van VJ Mobilty!