Vliegen naar USA en cruisen naar de Oostelijke Caraïben, deel 1.

De hittegolf waarin we ons enkele weken geleden bevonden (34 ° om 23.00 uur) herinnerde me aan de cruise die ik 4 jaar geleden deed …

Verjaardagskado aan mezelf.

Omdat ik 50 werd, heb ik een kadootje aan mezelf gedaan. Een droom was ooit op cruise gaan naar een lekker warm land, met graag ook een beetje cultuur.
Na wat vragen en polsen in mijn vriendenkring bleek vriendin Lia degene te zijn die het liefst mee wilde en vanaf dan werden vage plannen ineens heel snel concreet.
Eerst zijn we gaan praten met een bevriend koppel waarvan de man ook in een rolstoel zit, zij hadden al meerdere cruises ondernomen en als iemand mij tips en informatie kon geven waren zij het wel. Ik wist al een tijdje wat ik wou : in de winter gaan opwarmen, graag wat interessante dingen zien, en vooral : genieten.

Beslist!

Via een reisbureau hebben we dan beslist om voor de Oostelijke Caraïben te gaan. Deze cruise vertrok begin februari en zou 11 dagen duren. 7 dagen leek me te kort, 14 dagen of meer leek me dan weer te lang voor een eerste keer.

Met Elke van het reisbureau besprak ik heel duidelijk wat voor mij wél en niet kon. Ik wilde een rolstoel-aangepaste hut, want ik kan wel een twintigtal meter stappen, maar kan geen trappen op of af doen. De douche bvb moest echt wel zonder enig verhoog zijn, en er was ruimte nodig voor mijn (kleine manuele) rolstoel in de kamer. Transfers van en naar mijn rolstoel kan ik zelfstandig, en het feit dat ik vrij klein en licht ben speelt ook in mijn voordeel. Ik zei haar ook dat ik er geen moeite mee heb als iemand mij eens moest optillen om ergens op te raken bvb.

Vertrokken.

En zo werd vast gelegd dat we op donderdag 12 februari zouden vertrekken om 05u met de taxi van hier uit, richting luchthaven in Düsseldorf. Van daaruit zouden we naar Fort Lauderdale vliegen met Air Berlin, met een vlucht van 10.5u. Met een aangepaste taxi zouden we dan naar ons hotel Hyatt Regency Pier 66 rijden waar we 1 nacht zouden blijven met ontbijt.
De dag erna, zouden we dan met een aangepaste taxi naar de haven rijden, amper 10 minuutjes van het hotel verwijderd. En daar zou dan ons grote avontuur beginnen …

Onze taxi ’s morgens (erg) vroeg was netjes op tijd. Het busje had geen lift, maar de chauffeur had er geen probleem mee om mij eventjes op te tillen en op de zetel neer te ploffen ☺. Rolstoel en alle bagage waren in een wip in de koffer geplaatst.

Anderhalf uurtje later stonden we op de luchthaven en ook daar kregen we hulp van de taxi-chauffeur met onze koffers. Hij haalde voor ons een bagagedrager waar we al onze spullen op konden zetten, wenste ons een zeer goeie reis en weg was hij. We konden echter vrij vlug inchecken, waardoor we onze grote bagage ook al snel weer kwijt waren. Dat was al wat minder gesleur, want voor Lia was het even wennen. Ze wilde mij graag duwen, maar had haar eigen handen ook vol met de bagage ☺. We kennen elkaar al jaren, maar het was de eerste keer dat we écht samen weg gingen voor een langere periode. Dus het was van beide kanten ook wel een beetje ‘aftasten’.

Luchthaven-assistentie stond klaar, waardoor het inchecken en alle stappen die we moesten volgen eer we in het vliegtuig zélf zijn, vanzelf gingen. Het grote voordeel hiervan is dat je nergens hoeft aan te schuiven. Reizen met een rolstoel heeft ook zijn pluspunten ☺.

Veilig geland!

10.5u later landden we veilig en wel in Fort Lauderdale na een aangename vlucht. De tijd ging vrij goed voorbij doordat er allerlei dingen zijn die je afleiden. Je krijgt geregeld wat te drinken aangeboden, twee keer een (erg lekkere !) maaltijd, je hebt een tv-schermpje waarop je allerlei films kan kijken, spelletjes spelen, muziek luisteren, je vlucht volgen, enz … Je krijgt oortjes van de hostessen zodat je niemand stoort. Enige kleine nadeel : ik had hier verwacht dat de zitplaatsen/beenruimte iets ruimer zouden zijn, zeker voor zo’n lange vlucht. Voor mezelf was dit geen probleem, maar voor mensen die wat corpulenter zijn is dit wel aardig lastig.

Relax! Je bent op vakantie!

We landden rond 14.30u Amerikaanse tijd in Fort Lauderdale, en ook daar stond al assistentie klaar. Vanaf dan ondervonden we ook onmiddellijk hoe vriendelijk en zeer behulpzaam mensen daar zijn, en hoe het personeel je ten allen tijde op je gemak stelt. Ik kan op twee handen niet meer tellen hoe vaak we tijdens onze reis gehoord hebben : ‘Relax ! Take it easy ! You’re on holiday !’ Zalig gewoon ! Het eerste half uur hadden we deze woorden ook wel nodig, want in de massa ! koffers vonden we de mijne niet … Lia had haar koffer onmiddellijk zien staan, maar de mijne leek wel spoorloos. Stel je voor, net geland … moe … erg warm want je hebt je warme kleren van thuis nog aan, terwijl het daar meer dan 25° is … en je reis moet nog beginnen … Maar al heel snel kregen we hulp van een ‘koffermeneer’ die naarstig mee hielp zoeken én kwam de assistentie ook al te hulp ! Oef ! ☺
Met de assistentie verliep het douane-proces ook van een leien dakje. We hebben achteraf gehoord dat dit voor ‘gewone’ mensen geen lachertje blijkt te zijn. Amerikaanse douane is blijkbaar zéér streng, én er was een stiptheidsactie aan de gang waardoor wachttijden tot 3-4 uur opliepen …

In Miami, lekker warm!

Buiten gekomen, in de stralend blauwe lucht en oh zo lekker warm, stond onze taxi-chauffeur al te wachten. Hoe makkelijk kan het zijn … Een sjieke grotere gezinswagen, waar mijn rolstoel zonder probleem in de koffer paste, en waarmee we op een drie kwartiertjes rijden aan ons hotel ‘Hyatt Regency Pier 66’ aankwamen.
Ook daar stonden de ‘hotelboys’ ons al op te wachten. We hoefden enkel maar uit te stappen (rolstoel en koffers waren er op een wip al uit) en hun te volgen. Deze luxe … het was toch wel wennen 😉 .
Ik had een aangepaste kamer gereserveerd en bij het binnenkomen vielen me twee dingen op : de enorme ruimte en het bed … enorm breed … en hoog … slappe-lach-toestanden begonnen daar al … Hoe moest ik daar in hemelsnaam opraken met mijn korte benen … Dankzij Lia’s inventiviteit is dit dan toch gelukt 😀 .
Ook de badkamer was enorm ruim. Een inloopdouche, verhoogd toilet, onderrijdbare lavabo … ok, misschien niet allemaal volgens de norm, maar zéker doenbaar ! We hebben die late namiddag eigenlijk niet veel meer gedaan, we waren best murw van onze reis tot dan toe. Een licht avondhapje kon er met moeite in en we zijn dan in ons enorme bed als twee rozen in slaap gevallen.

Het ontbijt (apart te betalen) ‘s anderendaags was ook meer dan de moeite. Keuze te over, onmogelijk om met honger te vertrekken.
Omdat we nog enkele uurtjes tijd hadden, zijn we dan de faciliteiten van ons hotel gaan verkennen. Op dat moment, 12 februari om 10u ‘s morgens, dik 24°, hoe zalig kan het zijn … De buitenzwembaden hadden een tillift, de verschillende eetgelegenheden naast het zwembad makkelijk bereikbare terrasjes … Hier zou ik kunnen wonen!