Oud en nieuw inrollen … richting ziekenhuis …

Ohh wat keek ik uit naar mijn feestdagen! Maar het rolde eventjes anders …

Kerstavond was erg leuk met vrienden op een terrasje. Zuiderse temperaturen op dit moment van het jaar … zo zalig!
Bert en ik vierden dan nog de Kerstnachtmis mee, niet als gelovigen maar voor de sfeer, en ook dit was wel speciaal. We verstonden er amper een woord van, maar het gevoel van samenhorigheid, de gebruiken en rituelen waren echt mooi om eens mee te maken.

3 dagen later echter voelde ik een kriebeltje, of zoals wij longpatiënten het wel eens noemen ‘een reuteltje’.

Hmmm …
In 1991 raakte ik in een coma door een longontsteking. Sindsdien let ik wel op als ik iets voel ter hoogte van mijn luchtwegen, en dit voelde niet pluis. Ook omdat ik in het buitenland zat wilde ik geen enkel risico lopen. Ik ging dus naar het Medisch Centrum Quironsalud beneden in het complex waar ik verblijf om een voorschrift van Zitromax te halen op mijn verjaardag waar ik dan ook direct mee startte. Geen risico’s!

Die dag zou een leuke dag worden!

Bert had een cabrio gehuurd als verjaardagskadootje. 58 worden en nog nooit in een auto-zonder-dak gereden … ?
Het autootje was geweldig, maar ik riskeerde het niet om te toeren met open dak. Jammer, maar ik wist dat ik mijn verstand hier moest gebruiken. Ook de initiële route werd een stuk ingekort, want halverwege voelde ik de zware medicatie al wat inwerken.
De geplande Flamenco-avond heb ik dan ook geannuleerd en mijn verjaardagsavond dus in bed ‘gevierd’ …

Zaterdag wilde ik absluut de brunch met enkele vrienden wél door laten gaan, maar ook daarna … rechtstreeks terug mijn bed in …
Die avond zouden we met een hele bende gaan uit eten en vuurwerk kijken vanop de boulevard … maar ook dit laste ik af want ik voelde me alleen maar ellendiger worden …

Zondag werd me duidelijk dat de Zitromax dit keer niet aansloeg, en maandagmorgen bij openingstijd stond ik terug in het Medisch Centrum.
Daar wilden ze me echter niet meer helpen, omdat ik niet privé verzekerd ben, en stuurden ze me door naar de spoeddienst van Hospital del Sur in Arona waar we met de taxi naartoe reden.

Daar begon dan de papiermolen te draaien.
In het buitenland, de taal niet machtig en een aandoening die zeer onbekend is.
Yups.

Het moest er ééns van komen.

Na een tijdje werd ik naar een zaal gebracht. Bert mocht vanaf dan niet meer bij me blijven en ging dan ook zeer tegen zijn zin naar huis. Ik mocht in een zetel plaatsnemen, en er werd een katheter in mijn arm geprikt om medicatie toe te dienen.
Ok. Tot daar geen probleem.

Uren heb ik in die stoel gehangen.

Ik weet niet wat ze me daar al allemaal in mijn lijf gepompt hebben maar het verwachtte resultaat bleef duidelijk uit. Tegen 23 u. kreeg ik dan de mededeling dat ik een bed (in dezelfde zaal) kreeg en dat ze me die avond nog per ambulance naar het Universitair Ziekenhuis in Santa Cruz zouden brengen. Daar zaten dé longspecialisten, want voor de dokters in Adeje was ik een ‘raadsel’.
Tegen 01 u. werd ik in een bed geïnstalleerd (eindelijk een andere houding!), maar tegen 03 u. werd ik er weer uitgehaald … door de ambulanciers … ?.
Het was effectief ontzettend druk.

Opnieuw een probleem: mijn scootie mocht/kon niet mee. Ik begreep dit ergens wel, maar dit is mijn transfertmiddel?
Geen discussie, niet mee.
Anderzijds, ik was tegen dan té ziek om op mijn benen te staan, laat staan andere transfers te doen zonder hulp. Het personeel verzekerde me dat ik mijn scootie gerust kon achterlaten, en Bert kon dan ’s anderendaags mijn manuele rolstoel naar het nieuwe ziekenhuis brengen.

Om 04.30 u. werd ik op de spoeddienst in Candelaria binnen gebracht. Eerst in een aparte box, maar na het laten maken van een rx-foto was mijn plek bezet en kwam ik in de rij in de gang terecht. Vlak aan de ingang, bij de triage.
Het leek wel of ik in China beland was … ?

Ook daar heb ik uuuuuren liggen liggen. Naar wc moest in bed op een bedpan. Ze hadden de tijd en de ruimte niet om mij in een rolstoel te helpen om naar een toilet te gaan.
Intussen was het al dinsdag en had ik sinds zaterdagmiddag niks deftigs meer gegeten en was ik zo murw als een gekookte aardappel. Het enige dat ik in de afgelopen dagen kreeg was een beetje water … Eten hoefde niet, maar een kopje koffie, iets met een beetje smaak zou zo deugd gedaan hebben. Maar ik kreeg niks … Waarschijnlijk omwille van de medicatie en omdat ze nog volop uitzochten wat er aan de hand was.

Circa 17 u. werd ik naar een kamer verhuisd, vierde verdiep 403A. Ok dan.

Woensdag.

Tegen die tijd moest ook mijn katheter vervangen worden, en toen begon de ellende pas écht. Ik heb zéér dunne aders én ze floepen elke keer weg eens ze geraakt worden.
In de binnenkant van mijn twee ellebogen, mijn polsen, boven op mijn hand … het lukte nergens. Blauwe en pijnlijke plekken hield ik er wél aan over!
’s Anderendaags zou pediatrie erbij gehaald worden met een echotoestel, dan zou het zeker lukken!

Donderdag.

Iemand van pediatrie, met een leuk mutsje op, kwam prikken. Helaas, zonder resultaat. Dan werd er beslist om ’s avonds met een echotoestel opnieuw te proberen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Echter, zelfs met echo-apparaat … niks … nada … nougabollen …
En ik werd het zo beu …
Op naar de volgende dag, maar dan met een speciaal katheterteam … Hield het dan nooit op?

Vrijdagavond.

Tegen 22.30 u. kwamen ze toch nog met twee personen en mét het echotoestel aangesjeesd. Maar opnieuw lukte het niet.
En dan … ben ik gecrashed.
’t Was op.
Helemaal op.

Een uurtje later zijn ze dan ook komen zeggen dat ze beslisten om de medicatie verder oraal te geven, met maagbeschermers dan maar …

Zaterdag.

Jankdag.
Maar ik werd geweldig opgevangen door mijn partner, het personeel en door mijn heel fijne kamergenote die ik sinds dinsdagavond had.
Monica sprak geen woord Engels en ik versta wat Spaans, maar het zelf spreken … nog lang niet. Google Translate was onze beste vriend en we hebben elkaar er geregeld door geholpen. Zij was mijn reddende engel op praktisch vlak, en ik bleek een grote mentale steun voor haar te zijn.
Opnieuw … niks gebeurt zomaar, zonder reden.
Opnieuw … toeval bestaat niet voor mij …

Vanaf zondag …

… mocht ik na een week proberen om te douchen. Met twee verzorgenden én met een zuurstofmasker op. Huh? Moest dit écht?
Er was echter geen discussie mogelijk. Of met masker of geen douche.
En ja, ze hadden gelijk. Jeetje! Dan voelde ik pas écht hoe slecht ik er aan toe was …
Maar vanaf dan ging het heel langzaam beter. Héél langzaam.
Ik was zodanig verzwakt dat ik niet meer op mijn benen kon staan, had bij àlles hulp nodig en ohhh … wat was dit frustrerend … Maar de medicatie deed zijn werk en ik moest geduldig zijn.
Anderzijds, een beddouche was heerlijk! Ik genoot enorm van het lekker warme water dat over mij gegoten werd, lekker ingezeept worden, afgespoeld en gedroogd … Echt zalig!

Als ik deze blog maak, zijn we al aan dag 16 in het ziekenhuis …

… en we gaan zeer stilaan maar gestaag vooruit.
Het ziekenhuis op zich is erg goed. Personeel erg vriendelijk en het eten, het blijft ziekenhuiskost, is echt wel ok. Alleen, de uren dat er hier wordt gegeten. Jeetje … ik ben dus écht in het Canarische leven beland!
Ontbijt rond 10 u., lunch (warm) rond 14 u., koffie met een koek rond 18 u. en avondeten (warm) om 21 u. Dit is écht wel erg laat voor mij en volgens mij rol ik 5kg zwaarder buiten dan dat ik binnen kwam …
Anderzijds begrijp ik ook wel dat de lading medicatie die in mijn lijfje gepropt wordt, goed ‘verteerd’ moet worden …

Een ander wezenlijk verschil is dat je hier niet echt rust. Na het avondeten herleeft iedereen, samen met het personeel. En tegen dat het voor mij eigenlijk dan bijna slaaptijd is worden ze hier terug wakker!
En! Zeker niet onbelangrijk! Mijn taalbad heb ik hier wel gehad! Taal, cultuur, geschiedenis … ‘k heb wel wat bijgeleerd op deze enkele weken … ?

Op dag 18 mag ik naar huis!

Eindelijk! Maar op doktersvoorschrift moest ik met een ambulance vervoerd worden.
Tegen 15 u. kreeg ik mijn ontslagpapieren en dan werd het wachten op de ambulanciers die tegen 18 u. arriveerden … maar … mij weigerden mee te nemen omdat ik niet privé verzekerd was. Mijn Mutaskaartje was voor hun geen garantie op betaling.

Na nog een half uur over en weer gepraat heb ik duidelijk gezegd dat ik een taxi zou nemen want ik was het wachten (opnieuw ?) méér dan beu!

Ik sluit mijn blog af met een dankwoordje.

– In de eerste plaats aan mijn vriend Bert, wiens verlof ik naar de boem geholpen heb door ‘hier te komen logeren’ maar we maken dit later dubbel en dik goed! ❤️
– Aan Monica, ze is een pareltje in mijn schatkistje …
– Aan Lenny en Bert, die er zeer snel voor zorgden dat ik internet had … wat had ik zonder moeten doen …
– Aan Monique voor de bezoekjes en de afleidende babbeltjes …
– Aan de dokters en al het personeel in het ziekenhuis. Hun empathie en vakkennis stond als een paal boven water.

En verder aan iedereen die me hartverwarmende en steunende berichtjes via allerlei kanalen stuurde. Ik kan niet beschrijven hoeveel deugd het deed …