Ik kreeg fotootjes binnen van Leen en Raoul, een heel fijn koppel dat ik via Spierziekten Vlaanderen ken. Raoul heeft de spieraandoening ‘Myasthenia Gravis’ en is grotendeels rolstoelafhankelijk. Zij vertelden me dat ze een paar nachtjes in Pairi Daiza hadden geboekt, in de spiksplinternieuwe hotelaccommodatie.
Tuin der werelden.
Het dierenpark op zich vind ik één van de mooiste van allemaal en is de thuis van 7000 dieren, waaronder ook veel bedreigde soorten. In de ‘Tuin der Werelden’ vinden zij bescherming en de hele opzet hier is erg mooi. Ik heb hier niet zo het gevoel dat de dieren in gevangenschap zitten, door dat er overal een zee van ruimte is.
Het is een groot park (ca 70 hectare) en je gebruikt best een plannetje om een beetje gestructureerd te wandelen in de magnifieke en authentieke tuinen. Hier en daar is een pad niet écht rolstoeltoegankelijk. Dit wordt duidelijk aangegeven in het plannetje, maar het blijft absoluut de moeite om eens te bezoeken.
Wakker worden met spelende zeeleeuwen.
Er zijn 2 aangepaste en toegankelijke kamers in het ‘Paddling Bear Hotel’, met uitzicht op de vrolijk imposante zeeleeuwen spelend in het water.
De kamer op zich heeft een brede inkom, is heel erg ruim en met een houten vloer. De overgang naar de badkamer is naadloos en ook hier een zee van plaats. Het bed is op hoogte en dus prima onder-rijdbaar als je een tillift of dergelijke nodig hebt.
De inbegrepen diensten bij een verblijf, zoals toegang tot het park vanaf aankomst tot vertrek, vind je hier.
Zelf ook eens slapen daar!
Leen en Raoul waren zeer tevreden van de ontvangst en de accommodatie. Als je de kortingen mee rekent valt ook de prijs voor het verblijf heel erg mee want zoals je in de lijst kan zien zijn er veel dingen bij inbegrepen.
Omdat ik het park echt zo mooi vind, overweeg ik om zelf een (of enkele) overnachting eens uit te gaan testen!
Je zal er zéker over lezen dan! 🙂
Het is super dat je daar in een aangepaste kamer terechtkunt, maar ik vond de ondergrond van het park echt verschrikkelijk. We gingen daar allebei in een elektrische rolstoel naartoe en dit was een ramp. Aangezien dit allemaal gigantische, oneffen tegels zijn, schok je constant terwijl je rijdt. Dit is geen probleem voor eventjes, maar na 3 uren kan ik je zeggen dat je spieren kapot zijn. Mijn nek deed pijn en zat volledig vast en mijn metgezel kon niet meer rijden door de spiervermoeidheid. Het park is supermooi maar echt niet rolstoelvriendelijk. Uiteraard kreeg ik dan van Pairi Daiza zelf een bericht waaruit ik kan verstaan dat mijn advies verticaal geklasseerd wordt.
Hoi Hedwige, het park zélf zou idd beter kunnen maar mijn blogje gaat over het nieuwe hotel en de super-aangepaste kamer. Dank je wel voor jouw reactie hé! 😉