Deel 1 vind je hier.
Op naar Lodz!
Woensdagmiddag vertrekken we weer, gepakt en gezakt en nu voor een ritje van een tweetal uur richting Lodz.
Als ‘deel van het animatieteam’ heb ik voor de juiste muziek gezorgd, nl ‘Theo wir fahr’n Nach Lodz’ en de Gentens-zusjes zingen weer gezwind mee! Aan sfeer ontbreekt het dus geen enkel moment! 🙂
De rit naar Lodz verloopt vlot, maar we merken hier al snel dat de binnenstraatjes erg hobbelig zijn en dat er hier op plaatsen nog veel werk aan de winkel is. Voor Joshi vallen de kapotte straten écht niet mee en ook mijn lijf heeft hier last van. We zijn dan ook heel blij als we in de verte het imposante hotelgebouw zien en snel kunnen inchecken!
Hoge verwachtingen.
Double Tree by Hilton is een hotel met 200 kamers en (maar) 2 aangepaste kamers. Het inchecken loopt niet zo vlotjes. We merken dat de mensen van de receptie niet echt vlot Engels spreken en wij spreken amper Pools. Maar, zoals dikwijls tijdens onze uitjes is ook hier geduld weer een schone deugd 🙂 .
De aangepaste kamer is niet heel ruim, en het dikke tapijt is een vloek om over te rijden/stappen. Het –weliswaar minieme- drempeltje naar de badkamer is een tweede punt dat ons de wenkbrauwen doet fronsen. Hier tot 3 keer per dag over met een tillift wordt geen lachertje …
De badkamer is daarentegen wel ok en de bedden zijn vlot onderrijdbaar. Dus toch ook positieve punten … 🙂 .
Ik heb echter al heel snel het gevoel dat we beter gewoon zijn en als ik me bedenk dat we hier 8 dagen zullen zijn zucht ik een beetje want ik verwachtte méér van een Hilton Hotel. Mijn fout … 🙁 .
Tijdens ons verblijf hier merken we meer en meer dat het personeel precies niet met plezier werkt. Het zeer uitgebreide buffet wordt wel geregeld bij gevuld maar er is amper iemand die met een vriendelijk gezicht zijn/haar taak doet. Ze komen ook constant rond de tafel draaien om af te ruimen, zelfs wanneer jouw bord of kopje nog niet leeg is. Dit werkt aardig op ons systeem en na een paar dagen spreken we hierover de zaalverantwoordelijke aan. Echter, ook zij is niet erg vriendelijk en we merken geen verschil de dagen erna. Later horen we van de hotelmanager dat hij op de hoogte is van het ‘norse’ personeel want er waren nog klachten. Hoog tijd om hier iets aan te doen dus!
Het hotel heeft ook een zwembad op het hoogste verdiep, bereikbaar met de lift. De ruimte is echter erg klein. Er staan een vijftal ligzetels, waardoor je met een rolstoel amper binnen kunt. De doucheruimte hier is wel ok!
De locatie van dit hotel is prima. Van hieruit kijk je op een mooi rustig park, ben je op wandelafstand van de Piotrkowska straat, met de auto een kwartiertje van Manufaktura en –belangrijkste!- een kwartier van de Atlas Arena waar de Europese kampioenschappen volleybal voor vrouwen zal doorgaan en waarvoor we uiteindelijk ook hier zijn.
Stoepen met uitdagingen.
Om de buurt een beetje te verkennen wandelen we de eerste dag naar de Piotrkowska-straat. De weg er naartoe is met ‘uitdagingen’ qua stoepen. Op meerder plaatsen moeten we een omwegje maken om er op of er af te raken.
Er werd ons verteld dat dit één van de langste winkelstraten van heel Polen zou zijn en helemaal vernieuwd. Een deel hiervan klopt. De straat is idd meer dan 4km lang, maar enkel een gedeelte hiervan is effectief heel mooi vernieuwd en zeer toegankelijk. Dit deel heeft veel terrasjes en winkels allerhande. Maar ook hier … weinig winkeltjes zijn toegankelijk, dus opnieuw … economisch ‘wandelen’ 🙂 . De gebouwen zijn echter ook hier weer pràchtig! Ik kijk mijn ogen uit naar gevels en standbeelden die je hier overal ziet.
Het valt ons opnieuw op hoe goedkoop het eten en drinken hier is. Meerdere keren denken we dat we ons vergissen bij het omrekenen naar onze Euro. De Zloty is gelijk aan het bedrag in Euro, gedeeld door vier ongeveer. Ik bedenk mij hierbij dat het voor Polen bij ons wel heel erg duur moet zijn om op vakantie te komen want voor ons zijn dit spotprijzen.
De Poolse keuken is ook erg lekker, en als je van champignons en look houdt ben je zeker op de juiste plaats hier! 🙂
Gedaan met ‘economisch wandelen’ 🙂 .
Omdat het deze dagen erg warm blijft en ons hotel geen terras heeft, moeten we de koelte ergens anders gaan opzoeken. En zo komen we terecht in de Manufaktura.
Dit is een heel nieuw complex waar zowel kunst, shoppen, recreatie, eetgelegenheden … in verwerkt zijn en dat volledig toegankelijk is. Na een uurtje hier rond wandelen weten we heel zeker dat het gedaan is met ‘economisch wandelen’ want ook qua kledij en schoenen bvb kan je hier koopjes doen! 🙂
Al de eetgelegenheden hier, allemaal met een eigen toegankelijk terras, zijn erg mooi ingericht en het personeel is hier een stuk vriendelijker dan in ons hotel. Zeer aangenaam!
Verschillende namiddagen kuieren we hier rond. De airco in het shopping gedeelte is een zaligheid en de gedachte dat mijn bankrekening zal kreunen als we thuiskomen duw ik bewust weg 🙂 .
Waarvoor we naar Lodz komen … EK volleybal Yellow Tigers!
En dan beginnen de Europese Kampioenschappen volleybal voor dames. Polen blijkt hét volleybal-land bij uitstek te zijn en we zijn dus zeer benieuwd wat onze Yellow Tigers hier zullen klaarkrijgen. Zij verblijven ook in hetzelfde hotel als wij en we komen hun dus bij het ontbijt en/of ’s avonds geregeld tegen. Joshi en Carine zijn bekenden voor hun en dat maakt dat ik al vrij snel mee ben in hun enthousiasme.
Voor mij is het de allereerste keer dat ik écht aan een sportmanifestatie deelneem, voor Joshi is dit één van zijn vele favoriete dingen om te doen en ik laat mij heel graag op sleeptouw nemen! Joshi kent ons volkslied van buiten. Monique, Carine en ik … nog niet … Oefenen in de auto dus! 🙂
De inkom voor deze manifestatie is –opnieuw- spotgoedkoop en ook drank en verteer kost hier amper iets. Een heel verschil als je denkt wat je bij ons bvb in de Lotto Arena betaalt!
De Atlas Arena is best groot als je er zo echt binnen staat en de sfeer is al heel snel geweldig. We zijn met een 15-tal supporters met geel t-shirt en hoedje en bij elke punt die er gescoord word ga ik mee op in het geweldige gevoel van ‘de overwinning ruiken’ 🙂 . Enkele matchen verliezen onze Tigers, maar de belangrijkste, tegen Polen zelf … winnen ze! Tot groot ongenoegen van de Poolse supporters, die bij elke punt voor België ‘boehhh’ roepen. Voor onze speelsters is dit natuurlijk geweldig en dik verdiend!
In een euforische sfeer rijden we terug naar het hotel en leggen we dit op foto vast!
Terug naar huis …
En dan komt er een einde aan ons verblijf in Lodz. Na 8 dagen checken we uit in een hotel waar we alle 4 veel méér van verwacht hadden.
Tussenstop 1, in Berlijn.
We maken twee tussenstops op weg naar huis en de eerste is in het NH Hotel Alexanderplatz in Berlijn waar we in de vroege avond aankomen. Het onthaal is hier super. Omdat we maar één nachtje blijven mogen we onze auto vlak aan de inkom laten staan in plaats van in een van de zijstraten te moeten parkeren.
De aangepaste kamer is ook héél erg aangenaam. Veel licht en ruimte, houten vloeren en een ruime badkamer zonder drempeltje. Jammer genoeg vergat ik foto’s te maken. We waren te moe denk ik … 🙂 .
Voor het avondeten mogen we aanschuiven aan het buffet dat er geserveerd wordt voor een grote groep die met de bus arriveerden. Volgens de chef is er méér dan genoeg en dat blijkt ook zo te zijn. Erg lekker en aan een zeer betaalbare prijs eten, buiten op het terras. Zalig!
Ook het ontbijt de dag later is meer dan ok!
Tussenstop 2, in Dortmund.
Van hieruit vertrekken we rond het middaguur naar Dortmund voor onze laatste stop. Na een 6-tal uur rijden kunnen we in Parkhotel Wittekindshof inchecken. Het parkeren is hier niet zo simpel omdat er net die avond een muziekevent doorgaat in het hotel, maar we mogen de auto ook hier weer vlak aan de inkom parkeren. Vriendelijk en begripvol personeel is onbetaalbaar! 🙂
De aangepaste kamer is heel erg ruim, maar met (laagpolig) tapijt en een klein vervelend drempeltje naar de badkamer. De badkamer is ook ruim en gemakkelijk in gebruik. De bedden zijn verhoogd maar nét niet hoog genoeg om er met een lift onder te kunnen zodat Carine haar creativiteit moet gebruiken om dit op te lossen. Gelukkig zijn er boeken die onder de bedpoten kunnen gelegd worden! 🙂
Ondanks dat we niet reserveerden kunnen we toch in het restaurant dineren. Door de zachte avondlucht zit het terras goed vol en maakt het zaalpersoneel maakt graag plaats voor ons. De ruimte is een beetje krap voor een elektrische rolstoel en een scootmobieltje. We eten hier –eindelijk- een Wienerschnitzel en gelukkig heb ik een kinderportie gevraagd want de lappen vlees vullen ons bord! Wel héél erg lekker!
Opnieuw zijn we daarna blij dat we in bed kunnen kruipen. De uren in de auto en de vermoeidheid van de laatste dagen begint een beetje te wegen. We genieten van onze laatste nacht en nog meer van een laatste uitgebreid en lekker ontbijt dat klaar staat ’s morgens en pakken een laatste keer onze koffers …
Nabeschouwing.
Een roadtrip is erg leuk maar – laten we eerlijk zijn – ook best vermoeiend. 5 x andere bedden, koffers in- en uitpakken …
En toch, zou ik het opnieuw doen. Reizen met de auto geeft je de kans om véél te zien, mooie vergezichten, elke 5km een Mc Donalds 🙂 , leuk tankpersoneel 🙂 , je kan stoppen wanneer je wil …
En … de hilarische momenten in de auto … geweldig … 🙂
Bij deze ook een dikke ‘dank je wel’ aan Carine, Joshi en Monique om mij mee te nemen op deze heel nieuwe toffe ervaring! 🙂